Scheef hondenoogje

Sinterklaas is al weer een paar dagen geleden naar Spanje vertrokken. Ze denkt terug aan de afgelopen woensdagmiddag. De hele familie zit bij elkaar in de grote voorkamer van haar schoonfamilie. Er heerst een gezellige sfeer, maar de spanning die door de kinderlichaampjes raast is duidelijk waarneembaar. Iedereen is in afwachting van wat er gaat komen; “Zal Sinterklaas wel komen en hoeveel Pieten neemt hij mee en hoeveel cadeaus krijg ik en ik hoop maar dat ik dat nieuwe speelhuis zal krijgen”. De kinderen zijn druk, maar dat is ze niet kwalijk te nemen. De Sinterklaasperiode blijft altijd een spannende tijd. Eindelijk komt Sinterklaas met twee zwarte Pieten en heel veel cadeaus de straat in rijden. Opa maakt snel de deur open, terwijl de kinderen zingen: “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, want we zitten allemaal even recht……………….”. Cadeaus worden uitgedeeld en uitgepakt, chocolademelk wordt gedronken, speculaasbrokken worden uitgedeeld. Terwijl iedereen met de ontvangen presentjes aan het spelen is, zegt Romy ineens: “Waar is  Sofie gebleven?”. De ouders die gezellig met elkaar zaten te keuvelen moeten het antwoord schuldig blijven; ze weten het niet. Als Romy, de moeder van Sofie, naar de kinderen toestapt, die in hun spel verdiept zijn, stelt Romy ook aan hen de vraag. De kinderen weten het niet en dan klinkt een klein stemmetje vanonder de tafel: “Ik weet waar Sofie is, ze is net naar buiten gegaan”. “Naar buiten?!, Wat moet ze nou buiten doen?”. Romy kijkt uit het raam en even verder op in de straat ziet ze Sofie met haar hoofd  in haar handen op de stoep zitten. Ze zit in haar jurk en haar jas hangt nog aan de kapstok. Snel gaat Romy naar haar toe en vraagt Sofie wat er aan de hand is. Met grote snikkende uithalen vertelt Sofie haperend; “Het hondje dat ik, snik, net van Sinterklaas, snif,  heb gekregen heeft een scheef oogje. Weh, en de oogjes van de hondjes, die de andere kinderen hebben gekregen zijn wel mooi reeeeeeeeeeeeeeecht, buhuh.”. “Ach, zegt Romy, wat jammer dat je hier zo’n drama van maakt, had het toch gezegd. We gaan kijken hoe we het kunnen oplossen. Kom dan gaan we weer naar binnen.”. Weer wat gerustgesteld door Romy, pakt Sofie haar moeders hand en samen lopen ze weer naar het huis van oma en opa.

Hooggevoelige kinderen hebben oog voor details en zo kan het voorkomen dat ze zich achtergesteld kunnen voelen bij de andere kinderen, omdat bij het cadeau van de andere kinderen het detail wel perfect is.