Machteloosheid

Hij barst in tranen uit. Hij, Daan, kan zijn waterlanders niet meer binnen houden. Het zijn tranen van machteloosheid. Eigenlijk wil hij helemaal niet huilen, want huilen is voor meisjes. Daan probeert dan ook zijn tranen te verbergen. De laatste keer dat hij begon te huilen riepen zijn klasgoten: “Hé, watje, moet je huiiiiiiiiiilen? Wat een baby!”. Dat hij zo gevoelig is en niet bij machte is om zijn tranen in te houden heeft te maken met het onrecht dat hij voelt. Sommige jongens voelen zich superieur ten opzichte van meisjes. Hij ziet dan ook dat er meisje in zijn klas zijn die, als die jongens zich zo gedragen, helemaal in elkaar krimpen. Deze jongens weten ook over welk meisje ze macht kunnen uitoefenen. Daan vindt dat er helemaal geen superioriteit hoeft te bestaan, omdat we immers allemaal gelijk zijn. Als Daan ouder is, zal hij zijn machteloosheid verruilen voor kracht. Hij zal dit soort jongens dan ook zeggen waar het op staat. 

We zijn allemaal één en de ene mens hoeft zich niet boven de andere mens te verheffen, kinderen zoals Daan weten dit.