Sneeuwpret

Het heeft flink gesneeuwd en Carmen loopt samen met haar zoon door de sneeuw. Van sneeuw wordt ze altijd zo blij, waarschijnlijk doet dat haar aan haar eigen jeugd denken.  In haar jeugd, als het had gesneeuwd, speelden de kinderen altijd samen in haar buurt. Het leek dan net of er een onderlinge verbondenheid met elkaar bestond. Kinderen waren met elkaar bezig en er was geen ruimte voor pesterijen. Er werd alleen maar gelachen en vooral hard samengewerkt. Ze hadden destijds een enorme sneeuwpop in gedachten en het zag er naar uit dat die er ook zou komen. Carmen ziet nog in gedachten dat de sneeuwpop op een kleine afwerking na gereed was en Carmen snel op een heen en weertje naar huis gaat om een sjaal, muts en handschoenen te halen. Haar moeder had al een winterwortel neergelegd voor de neus en nu moest ze nog iets vinden om de ogen mee te vormen. Op haar kamer heeft ze nog een paar mooie knikkers liggen, die kan ze wel gebruiken voor een paar blauwe kijkers. Snel rent ze, met de attributen,  terug naar haar buurtgenootjes. De laatste hand wordt aan de sneeuwpop gelegd. Muts op, sjaal en wanten aan. Nu nog de ogen en de neus. Het resultaat mag er zijn. Ze ziet weer voor zich hoe tevreden de kinderen terugkijken op een leuk middagje sneeuwpret.

Hooggevoelige kinderen kunnen heel makkelijk stemmingen van andere kinderen oppakken en een middagje sneeuwpret maakt hen ook blij.